Wczorajsze wybory prezydenckie wyłoniły nowego przywódcę naszego kraju. Został nim Andrzej Duda, który zastąpił na tym stanowisku dotychczasowego prezydenta Bronisława Komorowskiego. Moja tablica na fejsie aż pęka od optymizmu z tego powodu. Mówię serio! Wszyscy cieszą się bo naród odsunął od władzy człowieka, który narażał nasz kraj na kompromitacje, a zastąpił go "młodym" politykiem, który do tej pory był nieznany. Czy naprawdę tym wyborem cokolwiek zmienimy?


Nowy prezydent wcale nie napawa mnie optymizmem. Powiem więcej, już od początku jako kandydat mnie nie przekonywał! Zresztą dlatego nie poszedłem na wybory bo moim  zdaniem wybór między Dudą a Komorowskim był po prostu wyborem między złym a złym. Doszedłem więc do wniosku, że nie ma sensu wybierać pomiędzy tym samym i którykolwiek z nich dojdzie do władzy to i tak nic się nie zmieni bo obaj są marionetkami dwóch największych w naszym kraju partii politycznych. Nie poszedłem na wybory i jestem dumny bo dzięki temu nie dokonałem złego wyboru. W końcu przy którymkolwiek z kandydatów postawiłbym krzyżyk i tak byłby to głos wbrew moim przekonaniom. W moim przekonaniu postąpiłem więc słusznie i tego będę się trzymał. 

Zresztą już od początku żaden z kandydatów nie zaskarbił sobie mojego uznania! Żaden nie był moim zdaniem godny funkcji prezydenta, który wedle postanowień konstytucji ma być głową naszego państwa! Co prawda przez jakiś czas bardzo podobało mi się to co mówił Paweł Kukiz. Były wokalista przekonał mnie do siebie nie tylko swoimi poglądami, ale także tym, że był osobą, która do tej pory nie brała udziału w polityce. Chyba to ostatnie szczególnie mi imponowało bo polityka, którą śledzę na bieżąco stała się dla mnie synonimem dziesiątek afer, setek kłamstw i tysięcy oszczerstw, którymi obrzucały się nawzajem wszystkie możliwe frakcję polityczne w naszym kraju! Niestety jednak Kukiz nie przekonał mnie na tyle, abym porzucił pracę przy festiwalu w Krakowie i wrócił do Nowego Sącza skąd pochodzę by na niego zagłosować.

Mój jeden głos i tak okazałby się zmarnowany bo większość ludzi w naszym kraju wciąż przy wyborze kandydata kieruję się tylko i wyłącznie tym jaką partię on reprezentuje. Moim zdaniem to najgorsze co można zrobić. Czy ludzie zbyt mało razy rozczarowali się tym co przed każdymi wyborami obiecują największe frakcje polityczne? Czy są aż tak naiwni, że mimo notorycznego łamania wyborczych obietnic przez każdą bez wyjątku partię oni dalej wierzę w coraz to nowsze bajki? Przecież taka sytuacja powtarza się podczas każdej kampanii wyborczej! W najnowszej historii naszego kraju do władzy dochodziły trzy partie. Było SLD, które w 2005 roku zastąpił PIS, który również nie spełnił oczekiwań. Teraz drugą kadencje rządzi PO, które co raz mocniej traci poparcie co zresztą świetnie pokazuje wynik wczorajszych wyborów prezydenckich.

Zwycięstwo Dudy w wyborach prezydenckich pozwala na wyciągnięcie daleko idących wniosków, że na jesień do rządów dojdzie PIS, który skupi w swoich szeregach wszystkie najważniejsze stanowiska w naszym kraju. Szczerze mówiąc już sobie wyobrażam jak lider PIS - Jarosław Kaczyński za główny cel swoich rządów stawia wmówienie ludziom, że Katastrofa Smoleńska była tak naprawdę Zamachem Smoleńskim (tak, ja nie wierzę w teorię o zamachu i jestem przekonany, że to po prostu wypadek). Chyba, że jednak więcej ludzi obudzi się z hipnozy i pójdą śladem tych 20 procent, którzy w wyborach prezydenckich zagłosowali na Kukiza! To jest powód do optymizmu.

Trochę się rozpisałem, a co za tym idzie pewnie trochę zboczyłem z tematu, ale postaram się wrócić do niego na sam koniec. Nie poszedłem na wybory bo moim zdaniem żaden kandydat nie był tym człowiekiem, którego potrzebuję nasz kraj. Żaden z nich nie był charyzmatycznym przywódcą, który mógłby godnie reprezentować nasz kraj na arenie międzynarodowej w starciu z takimi politykami jak Merkel, Obama czy Putin! Żaden też nie był na tyle przekonujący aby wmówić mi, że jako prezydent, który w naszym kraju jest urzędem bardziej reprezentatywnym jest w stanie obniżyć podatki, zlikwidować biurokrację i zmienić nasz kraj stanie na tyle, że wszyscy emigranci, którzy opuścili go w poszukiwaniu pracy nagle zaczną masowo wracać. 

Przed moja przeprowadzką do Krakowa, miasto to kojarzyłem wyłącznie z miejscami takimi jak Wawel, Sukiennice, Kopiec Kościuszki czy Kościół Mariacki. Są to miejsca tak rozpoznawalne, że zna je chyba każdy kto chodź raz odwiedził Kraków. Mało kto jednak wie, że stolica Małopolski to nie tylko oklepane zabytki, które oglądamy podczas każdej wycieczki, a również masa tajemniczych miejsc, o których ciężko znaleźć choćby wzmiankę w oficjalnych przewodnikach. Jedynym z takich właśnie miejsc jest Zalew Zakrzówek zlokalizowany na Ruczaju, jednym z najnowocześniejszych osiedli w mieście. 


Zakrzówek to zalew powstały w wyniku zalania dawnych kamieniołomów wapienia. Mieści się on w Dzielnicy VIII Dębniki na południu miasta. Nad zbiornik trafiłem już w pierwszych dniach swojego pobytu w Krakowie za sprawą znajomych poznanych na uczelni, którzy cały czas mówili coś o jakimiś pięknym zalewie blisko naszej uczelni. Zakrzówek mieści się kilkaset metrów od mojego wydziału (Wydział Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ) więc postanowiliśmy się tam wybrać w przerwie między zajęciami. Już na samym początku przywitał nas płot odgradzający teren dawnego kamieniołomu.


Widok jaki tam się rozciąga jest naprawdę cudowny. Za każdym razem można ujrzeć przepiękną panoramę, której nie powstydziłaby się wytwórnia Disneya w swoich filmach. Ze skarpy rozciąga się obraz błękitnej tafli wody, która ze wszystkich stron otoczona jest śnieżnobiałymi wapiennymi skałami. Jedynym słowem magia! Będąc tam nie mogłem uwierzyć, że coś takiego znajduję się na najnowocześniejszym krakowskim osiedlu, które słynie z nowoczesnych budynków i siedzib korporacji branży IT jako Nokia czy Motorola. Naprawdę warto wybrać się na spacer dookoła brzegów zalewu by móc zobaczyć go z każdej strony.


Idąc dookoła po drodze mija się dziesiątki pozostałości po grillach, ogniskach czy imprezach, co zresztą jakoś szczególnie mnie nie zdziwiło bo zalew idealnie nadaję się do tego rodzaju wypoczynku. Szkoda tylko, że ludzie, którzy w ten sposób spędzają tam czas nie sprzątają po sobie co sprawia, że na brzegach jest delikatnie mówiąc śmietnisko. Co do grilla to sam wypróbowałem Zakrzówek pod tym względem. Zimne piwko, karkówka, boczek i kiełbaska idealnie uzupełniały cudowny widok na zbiornik jaki mieliśmy na zbiornik. Zresztą tego dnia teren właściwie zapełniony był młodymi ludźmi, którzy w ten sposób postanowili spędzić dzień.


Podczas kolejnej wizyty na terenie zalewu miałem okazję podziwiać go w wieczornej scenerii. Już dawno chciałem zobaczyć jak prezentuję się on podczas zachodu słońca. Przyznam, że widok był jeszcze cudowniejszy niż mogłem sobie wyobrazić. W tafli wody można było zobaczyć zarówno cienie drzew jak i odbicie zachodzącego słońca. Tym razem postanowiłem podejść jeszcze bliżej wody. Prowadzą tam kamienne schody, jednak dojście tam wymaga nie lada zgrabności bo nie raz jesteśmy zmuszani zwinnie pokonywać dziury lub wysokie ogrodzenia. Warto jednak wykazać się taki poświęceniem by zobaczyć idealnie czystą tafle wody.


Tak jak mówiłem woda w zalewie jest idealnie czysta. Nie ma w niej żadnych śmieci, ścieków czy mętnego mułu. Patrząc na tafle można bez problemu zobaczyć wszystko to co jest na dnie zbiornika. Woda jest prawie jak lustro w łazience, można się przeglądać żeby zobaczyć własne odbicie. Na pewno kiedyś wybiorę się tam żeby w niej popływać. Żałuje tylko, że nie jest nurkiem bo z opowieści znajomych słyszałem, że na dnie można znaleźć dużego fiata, autobus, a nawet furgonetkę. To musi być ciekawe, nurkować w takim klimacie. 

To już koniec 8. edycji PKO OFF Camera - jednego z największych filmowych festiwali w Polsce, który co roku na 10 dni zamienia Kraków w światową stolicę kina niezależnego. W tym roku podobnie jak w latach poprzednich do stolicy Małopolski zjechało wiele gwiazd rodzimego jak i zagranicznego kina, a na ekranach krakowskich kin gościły najciekawsze offowe produkcje filmowe. Najlepsze z nich stoczyły walkę w konkursie głównym festiwalu o nagrodę w wysokości 100 tysięcy dolarów. Otrzymał ją francusko-gwatemalski dramat Ixcanul. Jurorzy wybrali także najlepszy polski film, którym okazał się Body/Ciało. 



Chociaż uważam się za pasjonata kina to dopiero w tym roku po raz pierwszy bliżej zetknąłem się z tym festiwalem. Przez cały czas jego trwania starałem się aktywnie uczestniczyć w jak największej liczbie pokazów. To jednak nie wszystko! Udało mi się także dostać do ekipy tworzącej festiwal i zostać jednym z wolontariuszy. Wbrew pozorom nie było to wcale takie łatwe. Chętnych do pracy przy festiwalu było ponad 3 tysiące, a wolnych miejsc jedynie 400. Organizatorzy mogli więc do woli przebierać w nadesłanych CV by wybrać tych kandydatów, którzy realnie pomogą im w realizacji festiwalu. Można sobie łatwo obliczyć, że każdy z zakwalifikowanych musiał po drodze w walce o miejsce w ekipie pokonać siedmiu innych chętnych co pokazuję skalę rywalizacji.

Jako wolontariusz pracowałem w Biurze Prasowym. Co prawda w trakcie rekrutacji bardziej zabiegałem o to aby trafić do festiwalowej redakcji, ale widocznie organizatorzy uznali, że z moimi kompetencjami lepiej sprawdzę się w tym dziale. W sumie jednak dla mnie było aż tak ważne gdzie trafię po rekrutacji bo sam fakt, że brałem udział w organizacji tak wielkiego festiwalu jest nieocenianą pozycją w moim CV. Ważne było też to, że nauczyłem się wielu nowych rzeczy. Do mich obowiązków należało wydawanie akredytacji, organizacja konferencji prasowych, a także przeprowadzanie gwiazd przez ścianki prasowe podczas trzech głównych gal festiwalowych. Od czasu do czasu zdarzały mi się także nietypowe zadania jak walka z wiecznie psującą się drukarką czy naprawianie ekspresu do kawy!

Każdy wolontariusz otrzymał specjalny identyfikator, który umożliwiał darmowe wejścia na wszystkie festiwalowe pokazy. Dzięki temu aż dziesięciokrotnie zasiadałem przed ekranem kinowym by zobaczyć najciekawsze moim zdaniem filmy. Obejrzałem między innymi Appropriate Behavior, Bridgend, Goodbye To All That, Obywatel Roku, Wierzę w Jednorożce, Dziewczyna Warta Grzechu, Bogowie czy Duchy Goi. Szczególnie wyjątkowy był ten ostatni ze względu na miejsce, w którym go oglądałem - dach jednego z krakowskich budynków. W mojej pamięci pozostanie także Obywatel Roku, w trakcie którego na sali obecny był Stellan Skarsgård - hollywoodzki aktor grający w tym filmie główną rolę.

Szwedzki aktor to nie jedyna gwiazda, którą widziałem w czasie festiwalu. W Biurze Prasowym odwiedził nas Andrzej Wajda, a w czasie gali zamknięcia spotkałem Wentwortha Millera, Anje Rubik oraz Marcina Prokopa. Z tym ostatnim mam nawet zdjęcie i zabawną historie pokazującą ludzką stronę gwiazd. Otóż gdy chciałem zrobić sobie z nim zdjęcia byłem zestresowany (w końcu to ten słynny prowadzący z TVN). Zapytałem więc "Czy mogę zrobić sobie z Panem zdjęcie". On spojrzał na mnie i zapytał "Panem? Jakim Panem? Może z Panem Bogiem?" sugerując tym samym abym zwrócił się do niego po imieniu. Zresztą nie tylko on zrobił na mnie dobre wrażenie. Także Wentworth Miller - znany z serialu Skazany na Śmierć, okazał się zupełnie inny niż wcześniej sobie wyobrażałem. Amerykański aktor zaimponował mi skromnością i pozytywnym podejściem do fanów, którego po nim zupełnie bym się nie spodziewał.

Szczerze mówiąc jest mi trochę smutno z powodu końca festiwalu. Będzie mi bardzo brakowało tego filmowego klimatu, który wnosił on do mojej codzienności. Staram się jednak patrzeć na pozytywy a jest ich naprawdę wiele. Przede wszystkim dzięki festiwalowi zdobyłem doświadczenie, które w przyszłości może być kluczowe w walce o wymarzoną pracę. Poznałem także świetnych ludzi, którzy w trakcie studiów podobnie jak ja starają się ciekawie rozwijać swoją osobę. Dzięki festiwalowi poszerzyłem także swoje horyzonty filmowe i od teraz na pewno będę więcej uwagi poświęcać produkcjom niezależnym. Można wśród nich znaleźć prawdziwe perełki, które niekiedy są lepsze niż wysokobudżetowe produkcje. Już z niecierpliwością czekam na kolejną edycję festiwalu. Mam nadzieję, że także za rok uda mi się wziąć w niej udział!

Na zdecydowanej większości blogów pierwszy post zawsze jest swego rodzaju wprowadzeniem do kolejnych wpisów. Podobnie będzie i u mnie. Na początek chciałbym żebyście mnie trochę poznali dlatego opowiem wam kilka słów o sobie.


Mam na imię Krzysiek, mam 23 lata i mieszkam w Krakowie. Na co dzień studiuje na Uniwersytecie Jagiellońskim kierunek o nazwie Zarządzanie w Mediach. Moja aktywność nie ogranicza się jednak tylko do studiowania i walki o przeżycie miesiąca (jak ma to miejsce w przypadku większości studentów). Nie ukrywam, że moje studia nie wymagają ode mnie szczególnie dużo wysiłku dlatego na co dzień mam dużo czasu na realizowanie swoich pasji. Tych pasji jest bardzo dużo. Szczególnie jednak muszę wyróżnić sport a w szczególności piłkę nożną i hiszpański klub Real Madryt, którego jestem wielkim fanem. Poza tym bardzo lubię także dobre filmy, seriale oraz muzykę (dodam, że słucham właściwie wszystkiego co wpadnie mi w ucho). W wolnych czasie lubię także wycieczki i podróże (zarówno te bliskie i te dalekie). Z każdej z nich wracam z mnóstwem zdjęć.